‘Jarenlange discriminatie en uitsluiting van kinderen heeft mij uitgeput’

Het is nog geen drie jaar geleden dat ik in naam van de Koning tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau ben geslagen. De reden daarvoor was mijn ‘grote juridische kennis en onuitputtelijke inzet ten behoeve van kwetsbare kinderen in het onderwijs’; ‘de verbindende factor tussen ouders en ministerie van Onderwijs’. Dat lintje gaf hoop, ik pakte mijn zwaard op en ging als ridder nog eenmaal ten strijde. Drie jaar lang vocht ik voor het meisje van het Vossius. Een chronisch zieke leerling die door ziekteverzuim op school achterstanden had opgelopen, ze bleef zitten en was niet langer welkom. Ze ontving geen rooster en kreeg geen boeken. Geen school in Amsterdam wilde deze leerling overnemen en uiteindelijk besloot de school om haar te schrappen van de lijst van leerlingen. Dit zonder toestemming van de moeder en zonder de moeder over de datum van de uitschrijving te informeren. Noch het schoolbestuur, noch de Raad van Toezicht, noch de leerplichtambtenaar, noch de wethouder Onderwijs, noch de gemeenteraad, noch de Inspectie van het Onderwijs en noch het ministerie van OCW grepen in. Al onze verzoeken om hulp en om maatregelen tegen de school, werden door de instanties afgewezen. In galop ging ik op weg naar de Raad van State van ons koninkrijk, op zoek naar wijsheid én rechtsbescherming voor de burger. Ook de Raad van State gaf niet thuis. Ouders moeten zelf de school van hun kind maar voor de rechter dagen als het onderwijs tekortschiet. De overheid, de inspectie en het ministerie kunnen ingrijpen, maar hoeven dat niet, aldus de Raad. De moeder van het meisje van het Vossius heeft schulden, omdat zij zelf twee jaar lang onderwijs heeft betaald voor het eindexamen en moet nu ook hoge kosten maken voor een advocaat om de school aansprakelijk te kunnen stellen. De advocatenkosten van de school in de procedure zullen worden betaald met onderwijsgeld van de leerlingen. De Raad van State heeft eind vorig jaar haar spijt betuigd dat zij de ouders van de toeslagenaffaire in de kou liet staan. Dit bleken loze woorden nu dit jaar ook de ouders van thuiszitters niet op de Raad van State hoeven te rekenen. De Raad van State blijkt hardleers. Zij miskent haar taak om toe te zien op de rechtsbescherming van de burger tegenover de machtige overheid en sloeg mij daarmee mijn zwaard uit handen. Ik sta op het slagveld, een machteloze en moedeloze ridder. Jarenlange discriminatie en uitsluiting van kinderen heeft mij uitgeput. Uit lijfsbehoud moet ik die kinderen loslaten, maar waar ik kan zal ik Balans blijven steunen.