Opvoeden met DCD

Een kind met DCD komt ook thuis struikelblokken tegen, bijvoorbeeld bij:

• Aankleden (juiste volgorde, knopen, ritsen, veters)
• Eten (brood smeren en snijden, drinken zonder knoeien of beker omgooien)
• School- of gymtas inpakken
  Zichzelf wassen en afdrogen, tandenpoetsen
• Op tijd de deur uit gaan naar school
• Het organiseren van het huiswerk of het opruimen van tafel of speelgoed

Dit kan veel frustratie opleveren, zowel bij het kind als bij de ouders en broertjes en zusjes.

Voor het kind met DCD is het frustrerend om altijd meer tijd en energie te moeten steken in de dagelijkse dingen. En te ervaren dat andere kinderen taken beter kunnen of sneller leren. Dit kan leiden tot een gevoel van falen. Die frustratie zal thuis vaak geuit worden, op de plek waar het kind het meest vertrouwd en veilig is.

Als ouder raak je soms geïrriteerd door de onhandigheid van het kind. Als nog niet duidelijk is dat het kind DCD heeft, komt het ook voor dat je als ouder denkt dat je kind lui is of ongemotiveerd. Dit kan ook tot spanningen leiden tussen ouders, als de één zegt dat het kind het wel kan maar gewoon niet wil, terwijl de ander zegt dat hij het echt niet kan. Zo kun je als gezin in een negatieve spiraal terecht komen. Dan kan het prettig zijn om begeleiding te krijgen van een Jeugd en Gezinsteam of een revalidatieteam, om als ouders weer op één lijn te komen. Dat kan de houding naar het kind veranderen, waardoor er een meer positieve en stimulerende sfeer in huis ontstaat. Het komt vaak voor dat kinderen met DCD clownesk gedrag vertonen of nieuwe dingen niet willen proberen, omdat ze denken dat ze het toch niet kunnen. Een kind moet veel worden gestimuleerd en geprezen om dat gedrag te veranderen en daarin hebben ouders een belangrijke rol.