Ik heb me afgevraagd: heb ik wel goed opgelet?’

Intro:

Anna (27) maakte een podcast over het krijgen van haar diagnose ADHD op volwassen leeftijd. Haar vader Jan was compleet verrast. Zijn dochter, die alles voor elkaar leek te hebben, worstelde blijkbaar met dingen waarvoor ze een verklaring zocht. In deze aflevering van Bij ons thuis blikt hij samen met zijn dochter terug op hun gezinsleven.

Bodytekst:

Het was een behoorlijke verrassing toen dochter Anna (27) twee jaar geleden aankondigde dat ze een podcast wilde maken over ADHD en ADD bij volwassenen: ‘Omdat ik denk dat ik het zelf ook heb’. Anna? Onze Anna ADD? Dat had ik er nooit in gezien. We vonden dat Anna het geweldig deed; ze studeerde Nederlands, deed allemaal leuke dingen, organiseerde allerlei literaire zaken, schreef verhalen, had even daarvoor het Hendrik de Vries-stipendium gewonnen van de gemeente Groningen, een bak geld om iets cultureels mee te doen (die podcast dus) – Anna en ADD, dat was nieuw voor mij.

Een mal gezin

Ons gezin is altijd een beetje een mal gezin geweest. Veel andere gezinnen zijn normaal, wij net niet. Volgens Anna komt dat door haar ouders, als ouders zelf wijten we dat vooral ook aan de start van ons gezin. Want toen Anna net anderhalf was, werd op een koude januaridag broer A geboren en – zeven minuten later – broer K, van wie we tot dat moment niet wisten dat hij bestond. Moeder M was weliswaar tijdens de zwangerschap tonnetje rond geweest en ik had na aanhoudende opmerkingen van vrienden (‘Hoeveel zijn het er eigenlijk?’) ooit aan de verloskundige gevraagd of we geen tweeling kregen, maar nee: ‘Het is gewoon een grote baby met heel veel vruchtwater. Want net hoorde ik het hartje hier, en nu hoor ik het daar’.

Drukte en chaos

Een overval dus, drie kleine kinderen in anderhalf jaar tijd. Standaardopmerking is dan: ‘Dan heb je geen twee bedjes,’ maar dat is niet het probleem: we werden overladen met spullen. De drukte en chaos en organisatie, die waren het probleem. Zoon A was hyper. Al meteen vanaf zijn geboorte was hij anders: gespannen, een hard lijf, snel van slag, felle reacties. Broer K was vergeleken met hem de rust zelve, al werd hij op zijn tijd heel boos en kon niets hem dan stoppen. Bij A werd toen hij een jaar of tien was officieel ADHD gediagnosticeerd. Bij Anna pas toen ze 27 was. Hoe is dat zo gekomen? Anna: ‘Had jij het idee dat wij een drukker gezin waren dan andere gezinnen?’ Ik: ‘Ja, maar of dat met ADHD of ADD te maken had, weet ik niet. Elk gezin met drie kleine kinderen is gewoon superdruk.’ Anna: ‘Dus je zou ons niet echt een ADHD-gezin noemen?’ Ik: ‘Nee. Dat geloof ik niet. Het was wel ingewikkeld om het allemaal georganiseerd te krijgen. Mam was veel aan het werk, ik was veel aan het werk. Ik nam zoveel mogelijk vroege diensten, dan kon ik op ’t eind van de middag meehelpen in het spitsuur na school, koken, kinderen naar bed. Het was wel nodig dat met z’n tweeën te doen.’ Anna: ‘Vond je het zwaar om vader te zijn?’ Ik: ‘Wel moeilijk. Ik wist totaal niet hoe je kinderen op moest voeden en we hadden ook geen ouders in de buurt die we om advies konden vragen, dus we moesten alles zelf uitzoeken. Dat was ingewikkeld. Die zware momenten waren er natuurlijk wel, maar ik vond het vooral ook heel erg leuk om vader te zijn. Ik weet nog wel ’s nachts, dan stonden alle deuren open en dan hoorde je de hele tijd dat gesnurk en gepruttel als jullie sliepen, daar werd ik wel heel gelukkig van. Maar ik vraag me wel af of ik niet méér had moeten zien, toen jij vertelde dat jij een hele rottijd hebt gehad op school. Ik had dat domweg niet door.’ Anna: ‘Bij A zagen jullie het natuurlijk wel dat er iets aan de hand was, die was wel echt heel erg druk. Maar bij mij niet. Ik denk dat jullie ook niet wisten waar je naar moest kijken. En als je dat niet weet, zie je gewoon wat aparte kinderen. Bovendien is het erfelijk, dus misschien zie je dan vooral ook jezelf… Wat ik bijvoorbeeld altijd heel erg grappig vind is dat in de meeste gezinnen A en ik de buitenbeentjes zouden zijn. Bij ons is het K die soms het gevoel heeft dat hij niet begrepen wordt, omdat hij hele normale dingen doet… Dat heb ik wel van jullie meegekregen. Ik zie om me heen allerlei mensen die moeite hebben met wat ze willen en wat er van hen verwacht wordt. Maar dat is niet de druk die ik voel. Ik vind het vooral ingewikkeld dat ik niet precies weet hoe ik ga doen wat ik leuk vind. Ik weet niet of dat een typisch ADHD-ding is, maar het is wel een typisch ding van ons gezin en ik denk dat wij daarin op een goede manier afwijken van andere gezinnen.’ Meer lezen? Lees hier ons hele dossier over  ADHD.