Scroll Top

Regelmatig vragen we  onze inspirerende experts, die in hun werk opkomen voor kwetsbare kinderen én hun ouders, naar hun eigen ouderschap. Noëlle Pameijer (61) is kinderpsycholoog en grondlegger van handelingsgerichte diagnostiek en handelingsgericht werken, waarbij ouders nadrukkelijk worden gezien als gelijkwaardige partners. Met haar boeken maakt ze kennis uit de wetenschap toegankelijk voor ouders en leerkrachten onder het motto ‘kennis hebben is macht, kennis delen is kracht’. 

‘Kinderen hebben, om gelijke kansen te krijgen, een ongelijke aanpak nodig’ 

INTERVIEW JANNEKE VAN BOCKEL 

‘Voor het werk van mijn vader woonden we de eerste tien jaar van mijn leven in de Verenigde Staten. De boeken van de Amerikaanse kinderarts Benjamin Spock waren toen populair en een belangrijke richtlijn voor mijn ouders bij het grootbrengen van ons. Ik ben de oudste van vier meiden en volgens Spock was het belangrijk om met al je kinderen op dezelfde manier om te gaan. Maar toen ik zelf moeder werd, merkte ik dat kinderen heel verschillend zijn en dus ook een verschillende benadering verdienen. Méér kinderen krijgen relativeert bovendien je invloed als opvoeder. Met onze oudste dachten mijn man en ik dat we het allemaal supergoed deden. Het was een makkelijke baby die volgens het boekje dronk, sliep en groeide en heel duidelijk was in wat hij nodig had. We gaven onszelf schouderklopjes dat we er als kinderpsychologenstel een goede kijk op hadden. Ik keek vol vertrouwen uit naar de geboorte van de tweede. Maar dat bleek een heel ander verhaal. Ze heeft de eerste drie maanden gehuild, gehuild, gehuild – zo ontzettend zielig. We voelden ons zo machteloos. Ik viel van mijn eigen voetstuk en dacht: we kunnen er niks van, ik kan niet eens een huilend kindje stil krijgen.

Erkenning

De eerste kinderarts zei: ‘Er niks mis met dit kindje. Werkende moeders kunnen niet tegen huilende baby’s.’ Dat hakte erin, want ik worstelde vanaf het begin om een balans te vinden tussen mijn verlangen te werken en tegelijkertijd een goede moeder te zijn. Iedereen om me heen dacht goedbedoeld mee, maar dat leverde vooral tegenstrijdige adviezen op. Uiteindelijk troffen we een hele fijne kinderarts. ‘Wat is het zwaar, zo’n huilend kindje 24/7. We gaan het goed uitzoeken want een baby hoort niet zoveel te huilen,’ zei hij. Tot op de dag van vandaag ontroert dat me. Dat hij erkende hoe zwaar het was, en ons serieus nam. Dat hij ons zag. Hij liet de kinderafdeling zien en zei: ‘Stel dat het je een nacht te veel wordt, stel dat jullie denken: we kunnen niet meer, breng haar dan hier en dan vangen we haar liefdevol op.’ We hebben er nooit gebruik van gemaakt, maar alleen al dat het mogelijk was, gaf lucht. 

Rommelig ouderschap

Als professional heb ik daarvan geleerd; erkennen, erkennen, erkennen. Met compassie oog hebben voor hoe moeilijk opvoeden is en hoe kwetsbaar je als ouders bent. Life will never be the same zodra je een ouder wordt. Aan de ene kant het intense plezier en de onvoorwaardelijke liefde, en aan die andere kant dat continue zorgen en piekeren, de enorme twijfel of je het goed (genoeg) doet. Voor mij als perfectionist was het een uitdaging om te leren omgaan met dat ‘rommelige’ ouderschap. Veel lukt gewoon niet. Het blijft elke keer weer zoeken. Wat heeft dit kind, op dit moment van mij als ouder nodig? En wat heb ík nodig om dat te kunnen bieden? In elke ontwikkelingsfase blijven dit terugkerende vragen. 

Ongelijke aanpak

Zo verschillend als ze aan het leven begonnen, zo verschillend bleken ze ook als kind. Onze zoon (nu 29) was een beduusd, stil jongetje, soms wat angstig. Hij was gebaat bij stimulering en wat extra steun en ruimte. Onze dochter (nu 26) was een vurige rauwdouwer. Die had juist wat meer begrenzing nodig. Het was interessant om het daar met mijn ouders over te hebben, die in gelijke behandeling geloofden. Maar kinderen hebben, om gelijke kansen te krijgen, een ongelijke aanpak nodig. Dat keert ook steeds terug in mijn werk met leerkrachten en ouders. Hoe beter de omgeving afgestemd is op wat het kind nodig heeft, hoe beter het kind floreert. 

Empathisch

Tegelijkertijd, als er iets is met je kind, dan raakt je dat diep als ouder. Het is ongelooflijk moeilijk om dan zelf overeind te blijven. Om er te kunnen zijn voor je kind. Ik ben een heel emotioneel mens. Als een van mijn kinderen pijn heeft, heb ik het ook. Ik leef intens mee met hun plezier, maar ook als ze het zwaar hebben. Dan ben ik niets waard. Het is niet altijd handig om zo extreem empathisch te zijn. ‘Ik vind het lief dat je zo meeleeft, maar het legt wel extra druk op mij. Dan heb ik niet alleen mijn eigen verdriet, maar ook nog dat van mijn moeder erbij,’ zei mijn dochter op een dag. Ik had me dat nooit op die manier gerealiseerd. Ik doe nu mijn best om hen er niet mee te belasten. Het helpt om te benoemen dat ik het natuurlijk wel blijf voelen, zo ben ik nu eenmaal, maar dat ze er niets mee hoeven.  

Relativeren

Ik ben erg van de schema’s en de lijstjes maar soms werkt dat helemaal niet. Dan helpt het om te lachen als het mislukt. Als er iets is dat ik heb geleerd van het ouderschap dan is het relativeren. Relativeren dat het niet gaat zoals je had bedacht. En dat het dan vaak toch ook goed komt. Doelen loslaten kan heel bevrijdend zijn. Ik heb lang gedacht dat ik mijn kinderen op van alles kon voorbereiden in het leven. Maar uiteindelijk is dat een illusie van controle. Het loopt toch anders. Vertrouwen geven blijkt werkzamer dan hypothetische situaties oefenen. Achteraf had ik me misschien wat minder zorgen moeten maken en meer vertrouwen moeten hebben. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik ben van aard een enorme bemoeial. Ik zit overal bovenop. In de loop der jaren ben ik tot mijn eigen verrassing veel milder geworden. In plaats van: waarom doe je dat zo? denk ik tegenwoordig steeds vaker: waarom ook niet? En zie ik dat er meer wegen naar Rome leiden. Je doet het als ouder zo goed als je kan. ‘Het komt wel goed,’ zei mijn man vroeger vaak tegen me. Ik zie nu dat hij gelijk heeft.’ 

Het nieuwste boek van Noëlle Pameijer over ouderbetrokkenheid in het onderwijs. Met Plezier Naar School: Over het meedenken, meedoen, meeleven, meehelpen en meebeslissen over het onderwijs aan je kind, met als houvast handelingsgericht werken. 

Privacy Preferences
When you visit our website, it may store information through your browser from specific services, usually in form of cookies. Here you can change your privacy preferences. Please note that blocking some types of cookies may impact your experience on our website and the services we offer.