‘In alle aandacht voor mijn zoon ging ik zelf onderuit’ Blog van moeder Esther

Esther van Dinteren (49) is getrouwd en moeder van drie kinderen. 
Haar oudste zoon heeft autisme en ADHD. 
Esther werkt als stress en burn-outcoach en is gespecialiseerd
in de begeleiding van ouders van zorgintensieve kinderen.

‘Zuurstofmasker’

Zomer 2009. Mijn oudste zoon is vijf en hij krijgt de diagnose autisme. Alles valt op zijn plek: zijn obsessie met roltrappen. Dat hij al twee jaar lang iedere avond precies hetzelfde verhaaltje voorgelezen wil hebben. Zijn onvermogen om aansluiting te vinden bij leeftijdsgenootjes. Zijn driftbuien, die soms zo heftig zijn dat hij de stoelen door de kamer smijt

Ik ben ontzettend verdrietig. Ik wist natuurlijk al lang dat er ‘iets’ aan de hand was met mijn zoon. Maar stiekem hoopte ik op iets dat over zou gaan.

Naast het verdriet voel ik opluchting: eindelijk weet ik wat er met mijn zoon aan de hand is. Eindelijk snap ik dat zijn gedrag onmacht is en geen onwil. En eindelijk weet ik wat ik kan veranderen om de situatie te verbeteren.

Samen met mijn man schakel ik dus over in de actiestand. We worden lid van de Nederlandse Vereniging voor Autisme, lezen boeken, bezoeken congressen. Onze zoon krijgt medicatie, wij krijgen ouderbegeleiding en zijn broer en zus gaan naar een speciale brusjesgroep. Alle aandacht gaat naar onze zoon en is gericht op hoe we hem het best kunnen begeleiden.

Voorjaar 2012. Veel gaat beter, maar ook veel blijft lastig. Vooral de driftbuien van onze zoon. En met mij gaat het helemaal niet goed. Ik sta continu ‘aan’. Ik heb chronisch pijn in mijn rug, slaap slecht en heb geen energie. Ik blijk flink overspannen. In alle aandacht die uitging naar mijn zoon ben ik zelf onderuitgegaan.

Ik ga op zoek naar hulp. Deze keer niet voor mijn zoon, maar voor mezelf. Een moeilijke tijd volgt. Waarin ik afscheid moet nemen van een aantal stiekeme toekomstdromen, voor mijn zoon en voor mijzelf. Waarin ik moet leren omgaan met mijn zorgen, pijn en verdriet. En waarin ik de belangrijkste les van mijn leven leer: zorg goed voor jezelf. Want alleen dan kun je ook goed voor anderen zorgen. Meer rust en ruimte, minder werken en meer vrije tijd. Zorgen dat mijn energieniveau op pijl blijft, zodat ik de – soms zware – zorg voor mijn zoon aankan. Vergelijk het met de veiligheidsvoorschriften in een vliegtuig: als de zuurstof wegvalt, zet je eerst je eigen zuurstofmasker op, dan pas dat van je kind.

Voorjaar 2021. Mijn zoon is nu zeventien. Het gaat goed met hem, met ons gezin en met mij. Zijn autisme is natuurlijk niet over, maar we hebben wél geleerd om er op een andere manier mee om te gaan. Meer accepterend, het is zoals het is. Terugkijkend zie ik hoeveel we hebben bereikt de afgelopen jaren. En dat maakt me trots en gelukkig.

Wij steunen jou, steun jij ons? Word óók lid van Balans en volg gratis of met korting onze interessante webinars. Ook ligt dan ieder kwartaal BalansMagazine op de mat, vol met interessante wetenschappelijke ontwikkelingen, ervaringsverhalen en tips!