Non-verbale therapie met beeld en muziek

Anneke is zes jaar, ze heeft gehechtheidsproblematiek. Als ik in spiegeling meedoe op een andere fluit, stopt ze met fluit spelen. Dat de klanken versmelten is te spannend, want ze wil wel graag bij iemand horen, maar durft het niet. Ik reguleer haar spanning door op een kleine trommel te gaan spelen. Ze hervat het fluitspelen. Ze klinkt als een vogeltje en zegt opeens: ‘jij moet me zoeken’, terwijl ze zich verstopt in een hoekje. Zo is een pijnlijk affectief thema tevoorschijn aan het komen.

Later in het proces speelt ze op tekenpapier dat onze twee tekenkrijtjes een meisje en een moeder waren. Het krijtje van het meisje rent richting moeders krijtje en slaat haar opeens. Ik doe mee met mijn krijtje snel tikkend in Annekes felle ritme, wel iets zachter dan wat zij doet. Ik vertraag geleidelijk het tempo, zij spiegelt mij en vertraagt mee. Anneke ervaart hoe het is om samen te kalmeren en vraagt aan het moederkrijtje of ze ijsjes wil kopen om het goed te maken.

Om te kunnen leren heeft een kind bevestiging nodig via een affectieve (emotionele) band. Bij kinderen met ontwikkelingsproblematiek komen problemen met emotieregulatie vaak voor. Met weinig taal voorhanden om de last van overweldigende gevoelens te communiceren, kan het kind zich gaan uiten in ‘lastig’ gedrag. Dan is een empathische, onderzoekende houding nodig van ouders, leerkracht of therapeut.