Blog 10: Door het hoepeltje kunnen springen
Marije Pietersma (1979) woont met haar dochters, partner en drie katten óp Scheveningen. Ze schrijft o.a. over autisme (boek: Vleugels met een Pleister), houdt zich bezig met neurodiversiteit op de werkvloer (The Brain Hub) en is daarnaast geregeld op het strand of in de zee te vinden.
Ze schrijft over haar eigen ervaringen met ASS, ADHD en Dyslexie, van de uitdagingen tot de soms hilarische momenten dat het met zich meebrengt in het gezinsleven.
Op het moment van schrijven geniet ik met mijn oudste dochter van een welverdiende vakantie in Portugal. Ik zie haar druk in de weer met haar surfplank en ik zit (geen grap) verscholen in een soort grot deze blog te schrijven. Het is hier koud voor de tijd van het jaar, maar ik heb het bloedheet. Geen wonder dat ik hoogzomer vaak liever oversla. Iets met temperatuur reguleren en dat niet helemaal goed kunnen.
Ze heeft examen gedaan, in drie vakken. Gelukkig was school zo meegaand dat ze het eigenlijk geen discussie vonden om haar examenjaar op te delen in twee. Als het aan haar (en aan mij) had gelegen had ze gewoon ieder jaar van haar middelbare school in één vak examen gedaan. Begin bij tekenen en eindig met de vakken waar je echt meer in moet duiken. De examenstress was namelijk niet door de helft, maar was net zo hevig, of misschien wel heviger aanwezig in vergelijking tot haar klasgenoten. Klasgenoten die stuk voor stuk examentraining hadden gedaan en helemaal gestut met de beste tools het klaslokaal betraden op de dag van het eerste examen.
Lijkbleek, misselijk en amper geslapen vertrok ze op haar fiets. En zoals meerdere moeders op deze ochtend riep ik nog; ‘heb je wel gegeten’, toen ze van de trap sjokte op weg naar buiten.
‘Nee mam, dat kan ik nu echt niet, ik moet gaan!’ En dat terwijl haar examen pas anderhalf uur later zou beginnen. Voor de zekerheid heb ik er nog maar een breaker achteraan geworpen in de hoop dat ze die binnen anderhalf uurl zou opslurpen.
Voor haar was er in de maanden naar de examens geen ruimte om ook nog keihard te blokken op examentraining. Niet dat er praktisch geen ruimte was, het was niet haalbaar voor haar. En dat vond ik helemaal prima. Wij brachten in aanloop naar de examens de tijd door met bepalen welke snack ze mee kon nemen (“ja, dat mag echt lieve schat”) en waar de tafeltjes zouden staan. Wie de examinator was, of het raam open kon, of dicht moest blijven in verband met enige afleiding buiten. En dat als je klaar bent je mag gaan (ja, je mag echt opstaan en gaan na x tijd).
Wanneer deze blog online komt dan is al bekend wie er is gezakt en is geslaagd. Zo cru is het. Gezakt; jij springt niet goed genoeg door het hoepeltje van het schoolsysteem. Geslaagd; Bravo, jij mag door naar het volgende hoepeltje.
Persoonlijk heb ik daar altijd heel erg veel moeite mee gehad. Ik ben niet heel vaak geslaagd voor een examen, dus eigenlijk was ik gedoemd om te mislukken volgens de wetten van de maatschappij. Nu moet je iemand zonder de juiste papieren ook geen openhart operatie laten doen. Daar heb je wel degelijk meetmomenten voor nodig eer ik je aan mijn lijf laat prutsen, maar er zijn legio mensen heel goed in onderwerpen zijn waar ze geen diploma’s voor hebben. Ik weet dat het niet kan, maar hoe fijn zou het zijn als men een bewijs van kennis zou kunnen afhalen in hun hyperfocus thema? Ja natuurlijk moet daar dan óók een meetmoment komen, maar dat je gewoon in je eigen tijd jouw eigen onderzoeksmateriaal zoekt en vanzelfsprekend heel erg goed in dat onderwerp wordt, dan kan dat ook voor veel bedrijven van pas komen.
En nu zijn er leerlingen gezakt. Met alle gevolgen van dien. Misschien moeten ze wel van school af, of een opleiding gaan volgen die ze uit nood hebben gevonden. Er is teleurstelling, misschien wel boosheid. Kortom; het wordt er vaak niet gezelliger op wanneer er geen afgetrapte rugzak aan de gevel gehangen kan worden.
Onze kinderen met een brein dat nèt even wat anders in elkaar steekt dan een brein dat is gemeten volgens de norm van de bevolking wens ik toe dat ze met opgeheven hoofd hun resultaten in ontvangst nemen. Je bent op deze leeftijd niet gezakt of geslaagd. Dat zien we wel aan het einde van het leven als ze rond de 90 zijn. Niemand gaat ze op hun 35e vragen hoe oud ze waren toen ze perfect door het hoepeltje konden springen. En weet je wat? Misschien springen ze net als ik wel helemaal nooit door die hoepel, maar uiteindelijk komt iedereen er wel. En waar dat is? Die balans mogen ze opmaken als ze wat mij betreft 90 zijn.
