Blog 3: Overprikkeling
Marije Pietersma (1979) woont met haar dochters, partner en drie katten óp Scheveningen. Ze schrijft o.a. over autisme (boek: Vleugels met een Pleister), houdt zich bezig met neurodiversiteit op de werkvloer (The Brain Hub) en is daarnaast geregeld op het strand of in de zee te vinden.
Ze schrijft over haar eigen ervaringen met ASS, ADHD en Dyslexie, van de uitdagingen tot de soms hilarische momenten dat het met zich meebrengt in het gezinsleven.
Onlangs verzuchtte mijn oudste dochter: “Mam, op TikTok is tegenwoordig iedere Marie-Claire uit Amsterdam overprikkeld. Hoe kan ik nu aangeven dat ik echt overprikkeld ben?”
Hoe moeilijk is het om aan te geven dat je echt overprikkeld bent als overprikkeling sinds een jaar of wat een soort roem heeft verkregen? Overprikkeld-zijn is een modeterm geworden die is ontstaan met dank aan de diverse social media platforms. Zoals hierboven omschreven is het voor de mensen die echt een prikkelverwerkingsstoornis hebben een onduidelijk fenomeen geworden, maar positief gezien is deze verworven bekendheid ook wel fijn. Nu kun je tenminste als puber, terwijl je in de lokale bubbeltea-winkel op je mierzoete bestelling wacht, gerust zeggen dat je even naar buiten gaat omdat de bubbels wel iets te erg op je afkomen.
In het pre-diagnostische tijdperk van mijn familie konden wij ons overprikkelde en gevoelige brein niet duiden, laat staan een fatsoenlijke naam of kleur geven.
Zo dacht ik laatst terug aan de tijd dat mijn dochters en ik op De Parade waren. Voor de mensen die het niet kennen; De Parade is een festival voor jong en oud met muziek, theater en lekker eten. Ook staat het bekend om de Silent Disco waar menig ouder een memorabel avondje heeft doorgebracht na of met een grote kan sangria. Dat is De Parade. Overdag heb je de kinderparade, en heeft de Silent Disco een theatervoorstelling met natuurlijk: een koptelefoon.
Bij het opzetten van de koptelefoon, en het beginnen van de kleuter-theatervoorstelling, schrok mijn oudste zó erg dat ik haar over mijn schouder moest slingeren en naar buiten moest brengen. Krijsend deed ze haar handen over haar oren en gilde ze dat haar oren kapot waren. Ze hield niet op. Pas toen ik besloot om naar de EHBO te gaan om voor de vorm om pleisters te vragen die ze meteen over haar oren plakte, hield ze op.
Niet veel later hebben we twee K3-concerten samen met oren en ogen dicht achter de tribunes beleefd. Het eerste concert dacht ik dat ze met 4 jaar te jong was, en bij het tweede concert: dat we te dichtbij zaten. De lampen waren erg fel en het geluid was hard, maar er stonden duizenden kleuters die het leuk vonden, dus waarom vonden wij deze potpourri aan herrie, roze en glitters niet zo fijn? Terwijl wij de cd’s thuis wel grijs draaiden?
In restaurants heb ik vaak genoeg eten laten inpakken om mee te nemen omdat ze zichzelf bijna andersom dubbelklapte en met een rood aangelopen hoofd als een soort Houdini uit haar kinderstoel wilde klimmen. Eenmaal thuis, lekker in een warm badje en pyjamaatje aan, was het leed geleden en konden we de pannenkoek die we anderhalf uur eerder besteld hadden opeten.
Zelf heb ik vroeger vaak mijn migraine uitgezeten tussen de kluisjes op school. Had en heb ik meer rust en slaap nodig dan andere mensen. Ik ben geen fan van onverwachte zaken als plotselinge geluiden, onaangekondigde – ongetwijfeld goedbedoelde – knuffels, drukke menigtes en onverwachte gebeurtenissen. Felle lichten maken mij draaierig, sterke geuren maken mij misselijk. Op vrijdagavond heb ik best vaak koorts en denk ik dat ik griep krijg. Maar nee, het is “gewoon” een overprikkeling van de week.
Het is voor ons heel fijn dat we onze prikkeltoestand nu kunnen benoemen. En dat de kleuren groen, geel, oranje en rood een dubbele betekenis hebben in huis. De betekenis van de signaleringsplannen die op de koelkast hangen.
Dus, daar waar op TikTok iedereen #overprikkeld zegt, kijken wij elkaar aan en zeggen we “oranje, ik zonder mij even af”, en weten we meteen wat de ander bedoelt. Dát is echte overprikkeling. En niet de TikTok-variant.