Blog 4: Fijne “vreesdagen”!
Marije Pietersma (1979) woont met haar dochters, partner en drie katten óp Scheveningen. Ze schrijft o.a. over autisme (boek: Vleugels met een Pleister), houdt zich bezig met neurodiversiteit op de werkvloer (The Brain Hub) en is daarnaast geregeld op het strand of in de zee te vinden.
Ze schrijft over haar eigen ervaringen met ASS, ADHD en Dyslexie, van de uitdagingen tot de soms hilarische momenten dat het met zich meebrengt in het gezinsleven.
Natuurlijk bedoel ik “Fijne Feestdagen”. Waar het woord feest voor staat moet immers zorgen voor een dosis liefde, blije kinderbekkies, en een tevreden vader en moeder die nog even met elkaar proosten op het fantastische verloop van 44 dagen.
Ik hoop oprecht dat het bij alle gezinnen zo gaat. En om maar meteen met de deur in huis te vallen; ik zucht eigenlijk ieder jaar op 1 januari weer dat het klaar, over en uit is. De boom kan wat mij betreft klokslag 1 minuut over 12 uit het raam, en doe in vredesnaam snel weer normaal.
Ik begon altijd met vrezen zo rond oktober. Dan begonnen bij mij de zenuwen omdat het planbord van “de andere kant” in zicht kwam. Zo gaat dat wel vaker in gescheiden gezinnen. Er moest worden gepland alsof er daadwerkelijk mensenlevens vanaf hingen (het kan namelijk al járen de laatste kerst van opa zijn…). En; “Vorig jaar was kerstavond bij jullie dus hebben wij het recht op dit jaar kerstavond, en omdat de nieuwe vrouw van de broer van de nieuwe vrouw van de ex moeilijk zit met de nieuwe vrouw van haar ex die ook al graag de kids op kerstavond wilde is het dit jaar kerstavond bij ons.” (Ja, het bestaat)
Komt kerstavond om de hoek dan weet nooit meer iemand wie, wat en waar kerst wilde vieren. En begint het hele gedonder weer van voren af aan.
Maar voordat überhaupt die hele boom opgetuigd staat en ik mij enorm heb lopen opwinden over alle glitters die ik tot in mijn bed terugvind, moesten we vroeger eerst Sinterklaas tackelen. Nu mijn meiden ouder zijn gaat die hysterie aan ons huisje voorbij, maar nog steeds verbaas ik mij over de tijdslijn tussen intocht en uittocht. Waarom duurt dat drie weken? Waarom moeten Sintliefhebbers ongeveer 21 dagen in spanning zitten?
Ik werkte al snel volgens een postcodesysteem waarin ik had uitgelegd dat de Sint alle postcodes moest langsgaan. Even aangewezen op de kaart van Den Haag toen we een keer op de bus stonden te wachten en sindsdien vroegen de meiden; “is het onze postcode al?” Dat was superhandig want Den Haag heeft 72 postcodes.
De rommelpiet op school zorgde voor boosheid en ongeloof. “Waarom doet Piet dit? Alles is door de war!”
De Sint op het werk was een hele gekke Sint. Hij kon de namen niet eens goed uitspreken. “Hoe kan dat als Sint alle kindjes kent?” Sint had de naam Cacharel uitgesproken als
“Sassssja-rel” en het meisje in kwestie had vanzelfsprekend niet gereageerd.
De oudste vond het maar niks al die spanning. Toen ze op een gegeven moment haar schoen letterlijk buiten wilde zetten omdat “ook al zijn het Pieten, het zijn toch vreemden in huis, mama” heb ik er maar voor gezorgd dat onze postcode niet meer voorbijkwam. De jongste had nog ergens een wensenlijstje verstopt en toen er groot verdriet was dat ze op pakjesavond geen “AIVON 7” (iphone 7) en niet de honderdste “BIR” (beer) had gekregen was het wel klaar.
Ik heb het echt te doen met alle papa’s en mama’s die zich helemaal een slag in de rondte werken om het voor iedereen zo leuk mogelijk te maken.
Vergeet niet dat je er zelf ook nog bent. Ik heb inmiddels levend bewijs dat het kind geen trauma heeft opgelopen aan de niet-gekregen AIVON 7, maar dat ze op hun 14e helaas niet meer gaan zingen ook al vraag je het echt heel erg lief. De planning met kerst heb ik laten gaan. Ben je hier? Helemaal leuk. Ben je bij je vader? Ook prima. Ik maak het mijzelf makkelijk en ga geen rollade met vulling kopen die als ontzettend “kerstig” wordt aangeprezen door onze grootgrutter maar stiekem niet te eten is. We eten wat we lekker vinden, en als dat toevallig pasta Bolognese is omdat iedereen dat lekker vindt, dan doen we dat. Ik moet één ding, en dat is niet meer moeten. We moeten al genoeg en als het feestelijk moet blijven, dan moet het moeten in de zak mee naar Spanje. En daar hoeven we wat mij betreft niet tot 6 december op te wachten.
Fijne feestdagen!