Blog 5: Het is niet altijd rozengeur en maneschijn…
Marije Pietersma (1979) woont met haar dochters, partner en drie katten óp Scheveningen. Ze schrijft o.a. over autisme (boek: Vleugels met een Pleister), houdt zich bezig met neurodiversiteit op de werkvloer (The Brain Hub) en is daarnaast geregeld op het strand of in de zee te vinden.
Ze schrijft over haar eigen ervaringen met ASS, ADHD en Dyslexie, van de uitdagingen tot de soms hilarische momenten dat het met zich meebrengt in het gezinsleven.
Op het moment dat de nieuwsbrief in jullie mailboxen is beland zijn we alweer een paar weken onderweg in 2024. Officieel “mag” je nu geen beste wensen meer overbrengen, maar omdat ik wel vaker tegen heilige huisjes aanschop wens ik jullie wel het allerbeste. En niet alleen in januari, maar ook in alle opvolgende maanden. Tot we op 31 december weer verzuchten dat het jaar snel is gegaan. Want dat gaat het.
De blogs die ik in 2023 heb geschreven gingen vaak over de “leuke” dingen in een gezin met soms andersdenkende breinen. Ik probeerde op een grappige manier te vertellen hoe het er bij ons aan toeging.
Ik deed vooral mijn best om heel luchtig en vrolijk te zijn, want in het laatste kwartaal was de luchtigheid en vrolijkheid nogal zoek in onze familie. Onvindbaar.
Je kunt schijnbaar de statistieken erop naslaan, maar wanneer je een autistisch brein hebt, én puber bent, dan kan het wel eens niet zo goed gaan met je. Daar heb je nou helaas net iets meer kans op dan wanneer je geen autistisch brein hebt. En zo ook bij ons thuis.
Dat waar je nog wel eens denkt; “dat zal bij ons toch niet gebeuren”, gebeurde bij ons helaas ook. Ook een van mijn dochters zag het allemaal niet meer zitten, voelde én zag geen perspectief meer en wilde eigenlijk maar 1 uitweg. En dat was een enkeltje naar de maan. Of ergens daarboven in de lucht waar haar overgrootoma ook woont. Ze noemen het ook wel hemel, maar eigenlijk vind ik dat te moeilijk om uit te spreken.
Even terug naar mijn gedachte; “dat gebeurt alleen in andere gezinnen…”
Wat had ik het verkeerd zeg. Ik had zelfs een idee over wat voor soort gezinnen. In ieder geval niet het soort gezin als dat ik hoop te hebben. Ik dacht aan ouders die er vast nooit waren, ouders die kinderen aan hun lot overlieten, en ga zo maar door.
Ze had hulp nodig. Specialistische hulp. En gelukkig kreeg ze dat ook. Ze bleef er slapen, zeven weken lang en ik hield mij in de eerste weken krampachtig aan de gedachte vast dat ze op kamp was. Of op kostschool ofzo. Ik raakte bijna verdwaald in nieuwe termen als “de HIC” (High Intensive Care) en ZAG gesprekken (Zorg Afstemmingsgesprekken). We spraken na een paar weken over verlof, en ik betrapte mijzelf erop dat ik wel eens zei; “als ze vrijkomt dan dit en dit” alsof ze in een gevangenis zat. Iedere vrijdag zaten we in een kamer met een “socio” (sociotherapeut), een verpleegkundige, een AIOS, de psychiater, de psycholoog en een stagiaire. Mijn dochter zat iedere week op dezelfde stoel met grote ogen te kijken wat haar lot van de week erop zou worden. Zou ze er een vrijheid bij krijgen? Ik wilde haar het liefst in bubbeltjesplastic wikkelen en op schoot nemen tot minimaal haar 28e. Misschien wel tot haar 30e. Kom maar weer terug onder mama’s vleugels. Ja, er is ook plek voor al die lagen bubbeltjesplastic. De grote mensen wereld is te eng.
Maar dat mocht niet. (Niet zo gek natuurlijk)
Ik heb mijzelf constant afgevraagd of ik signalen heb gemist. Heb ik oogkleppen opgehad? Wat had ik anders kunnen doen? Had ik iets anders kunnen doen? Vast wel, maar oprecht weet ik het niet. Inmiddels is ze alweer bijna twee maanden thuis. Twee maanden waarin de onderwerpen “vertrouwen en veiligheid” centraal staan. Gelukkig zie ik mijn dochter steeds meer terugkomen. Met af en toe een lekkere puberale opmerking tussendoor. Die juich ik overigens zeer toe want gewoon puberaal gedrag is geweldig vergeleken met hoe ze zich heeft gevoeld.
En waarom ik zo’n openhartige blog schrijf? Omdat een zeer ongelukkig kind buiten dat het heel verschrikkelijk voor het kind is, ook een eenzame strijd is voor ouders. Mensen lopen hier niet mee te koop, en logisch ook want het is wel hele gevoelige informatie. Deze blog is geschreven met medeweten van mijn dochter en ze heeft haar toestemming gegeven voor het plaatsen. Wij weten nu dat herkenning voor verbinding zorgt en dat het leven echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Er moet geen stigma en schaamte rusten op psychische kwetsbaarheden. Immers, je kunt je been ook breken en dan vindt niemand dat gek. Dat is toch eigenlijk raar?
Wij zijn 2024 overigens wel goed begonnen. We waren allemaal thuis. Compleet. En dat was het beste gevoel dat ik had kunnen wensen.
Denk jij of iemand in je omgeving aan zelfmoord. En zoek je hulp? Neem dan contact op met 113 zelfmoordpreventie.