Blog: Communicatie
Marije Pietersma (1979) woont met haar dochters, partner en drie katten óp Scheveningen. Ze schrijft o.a. over autisme (boek: Vleugels met een Pleister), houdt zich bezig met neurodiversiteit op de werkvloer (The Brain Hub) en is daarnaast geregeld op het strand of in de zee te vinden.
Ze schrijft over haar eigen ervaringen met ASS, ADHD en Dyslexie, van de uitdagingen tot de soms hilarische momenten dat het met zich meebrengt in het gezinsleven.
Goede en heldere communicatie is in alle facetten van het leven ontzettend belangrijk. Vooral in het gezinsleven is het wat mij betreft de basis van alles. Van vertrouwen, van omgang en van… tja, wat niet eigenlijk. Het is makkelijk te doen wanneer je goed kunt aanduiden wat jouw gevoel is. Wanneer je echt bij de kern van jouw gevoel kunt komen, kun je goed aangeven wat je precies voelt en nodig hebt en dan kun je daar waar nodig grenzen stellen, en bijsturen.
Maar wat als het gezin, of een deel van het gezin, niet zo makkelijk bij het gevoel kan komen, of juist heel veel voelt, maar niet zo makkelijk kan aangeven wat de behoeftes en emoties zijn? Daardoor kan gedrag worden vertoond dat door een ander gezinslid anders dan bedoeld kan worden opgevat. Dat is nogal een uitdaging, om het maar even afgezwakt te zeggen.
Omdat ik zelf ASS heb en soms héél veel voel en soms moeilijk bij mijn emoties kom, er hier nog één rondloopt met ASS met dezelfde gevoelscondities, en er één in de rondte stuitert met iets dat ze zeker weten ADHD zouden noemen als zij er last van zou hebben, is het soms een soort stinkende potpourri aan (onbegrepen) emoties. Tel daar het onhandige feit van onze leeftijden bovenop (pubers + pre-menopauzaal = hallo hormonen), en je beseft al snel; we manoeuvreren ons vaak op kousenvoetjes in een soort precaire emotionele all-inclusive situatie. Het is in ieder geval nooit saai.
In het geval dat je voelt wat er gebeurt vanbinnen én je zou daar woorden aan kunnen geven, dan is er nog een hekje over te springen. Namelijk het hek van moed en durf. Zeker wanneer je soms niet helemaal het vertrouwen voelt dat jouw gevoel goed wordt begrepen. Dat vertrouwen kan overigens een totale aanname zijn, wat in het brein van iemand met ASS nogal eens hoogtij viert. Aannames zijn slechte raadgevers. Daarnaast is het ook zo dat wanneer je een paar keer hebt meegemaakt dat iemand even geen tijd voor je had, of voor jouw gevoel met een half oor luisterde net wanneer je de moed bijeen had geraapt om te zeggen wat je wilde zeggen, je dan echt kunt voelen alsof iemand nooit tijd voor je heeft.
Dit fenomeen heet “micro-trauma”. In het kort is micro-trauma een aaneenschakeling van kleine gebeurtenissen die op het eerste gezicht niet zo ingrijpend lijken, maar door de herhaling en stapeling een langdurig effect kunnen hebben (bron: Marjon Kuipers Msc.).
De oplossing? Balans.
Nou, daar zit je dan als moeder met een uitdagend communicatiepatroon. In een gezin met een uitdagend communicatiepatroon. De oplossing?
Balans. Net als de naam van de mooie vereniging waar ik de komende tijd columns voor ga schrijven. Ik neem jullie mee in mijn eigen (soms niet gebalanceerde) brein en hoe ik dit manoeuvreer in mijn gezin. Zoals ik wel eens zeg; “We doen allemaal maar wat.” Maar wel met alle liefde die we kunnen geven. En soms gaat het fout, maar ook heel vaak heel goed. Gelukkig maar.