De weg omhoog bij dyscalculie

 Dyscalculie komt even vaak voor als dyslexie. Je kunt ervan uitgaan dat gemiddeld elke schoolklas een leerling met dyscalculie telt, schreef de Vlaamse prof. Annemie Desoete ooit. En dat klopt. Maar bij scholen is veel meer bekend over dyslexie dan over dyscalculie. Daarom krijgt een kind met dyscalculie lang niet altijd de hulp die nodig is. Bovendien leidt dat gebrek aan kennis van dyscalculie ertoe dat de perspectieven van een leerling te laag worden ingeschat. Immers: ook met dyscalculie kunnen leerlingen soms havo of zelfs vwo halen.

•  Bij onze praktijk De Rekencentrale zijn het vaak ouders, en niet scholen, die een leerling aanmelden voor een dyscalculieonderzoek. Hoe kan dat? De reden is, heb ik gemerkt, dat scholen te lang wachten met het doorhakken van deze knoop.
  Er is te veel aarzeling. Zijn de scores wel laag genoeg? En zullen we niet eerst nog eens dit of dat proberen? De leerling om wie het gaat zit dan soms al in groep 6 of 7, en worstelt sinds groep 3 met het automatiseren van de eenvoudige bewerkingen. Een duidelijk signaal!
•  Scholen denken soms dat er eerst driemaal achter elkaar een E (of een V) op de Cito moet zijn gehaald.
  Dat is onjuist. Een kind met een goed verstand kan ondanks zijn of haar dyscalculie C’s en zelfs soms B’s voor de Cito’s halen. Cito-opgaven doen een beroep op redeneren, en niet op simpele rekenautomatismen. Om die te onderzoeken kun je beter de
  TTA (Tempo Test Automatiseren) gebruiken, of de Nederlandse Dyscalculie Screener (NDS). Leerkrachten en Intenr begeleiders mogen die tests zelf afnemen.
•  Maar ook dan is het nodig om je eigen verstand te blijven gebruiken. Als er hard is geoefend zonder veel resultaat, als het contrast met de andere vakken aanzienlijk is, als de leerling door haar of zijn onvermogen met rekenen faalangstig wordt en in de put raakt, zou ik zeggen: laat het kind niet doormodderen, maar zoek de weg omhoog en vraag om een onderzoek.