Bloggen vanuit Argentiniē
‘Verschil maken voor kinderen met een beperking’
Jeugdartsen Gemma en Juan gaan in het Argentijnse dorp Junin de los Andes kinderen helpen die ondersteuning nodig hebben. Ze vertrekken in maart 2024 en gaan bij Oudervereniging Balans over hun ervaringen bloggen. ‘Goed om te zien hoe het daar gaat en hoe goed het hier is geregeld.’
Interview: René Lamers
Het is het dorp in het dunbevolkte Patagonië waar Juan Manterola en Gemma Witteman elkaar 30 jaar geleden hebben leren kennen tijdens haar stage en 10 jaar lang daar samen hebben gewoond. Sinds 2001 wonen zij in Nederland. “Politiek en economisch ging het niet goed in Argentinië”, verklaart Juan. Als opgeleid arts werkt Juan nu bij Roessingh Centrum voor Revalidatie en Gemma bij Karakter Kinderpsychiatrie.
Hun plan is om vanaf maart volgend jaar te gaan verhuizen naar Argentinië, daar helpen en dan telkens voor enkele maanden terug te keren in Nederland. “Eerst gaan we daar alles regelen: een huis, een auto, licenties”, zegt Juan. “En beginnen met de eerste stappen van het project.” Gemma en Juan wilden eigenlijk pas ná hun pensioen gaan, maar gaan nu al. “Ik wil iets terug doen voor mijn moederland.” “We kunnen ook hier verder, maar met een kleine interventie kunnen we daar een groot verschil maken”, zegt Gemma.
Welvaartsverschillen
De ondersteuning voor kinderen is in Argentinië niet heel slecht, maar wel anders dan in Nederland, vertelt Juan. “Het is daar zoals in Nederland 25 jaar geleden. De zorg is nog erg gescheiden naar specialismen, waar wij gewend zijn samen te werken en het meer holistisch te bekijken.” Een kinderarts verwijst een patiënt door naar therapie, zonder verder overleg. Ook zijn de welvaartsverschillen groot in Argentinië, en daarmee het bereik aan ondersteuning. Gemma: “Er is een stichting van ouders die mensen met weinig geld helpt.” Zij ondersteunt vooral kinderen met problemen in hun ontwikkeling.
Ander obstakel is dat Junin de los Andes slechts 10.000 inwoners telt. Het ligt in een dunbevolkte provincie, die twee keer zo groot is als Nederland, maar slechts evenveel inwoners als Rotterdam heeft. Dan is het ook moeilijker iets voor kinderen te organiseren dan in Nederland, waar meer patiënten met dezelfde beperking dicht bij elkaar wonen.
Thuisbezoek
De zorgverleners nemen de inzichten van Gemma en Juan gretig over. Juan: “Ze zijn daar gewend dat de patiënt naar de therapeut toekomt. Ik vroeg: ‘Zijn jullie wel eens thuis of op school bij de patiënt geweest? Dan zie je namelijk de situatie en wat hen helpt.’ Nee, dat hadden ze nog nooit gedaan. Laatst had ik contact en waren ze een paar keer bij patiënten thuis langs geweest. Dat vonden ze goed en ook leuk om te doen.”
Na de eerste fase van settelen en dingen regelen, pakken Gemma en Juan het werk rustig op. “We willen per moment bekijken en aansluiten op de cultuur en gewoonten daar en gebruikmaken van hun kennis”, legt Juan uit. “Dat werkt beter dan komen vertellen hoe zij het moeten doen, want dat kan op weerstand stuiten. Bovendien weten ze zeker heel veel. Zo zullen we rekening moeten houden met de Indiaanse cultuur, want 40 procent van de inwoners heeft een Indiaanse afkomst. Zij gaan anders met ziekte om. Ze zien bijvoorbeeld epilepsie als een teken van relatie met het bovennatuurlijke.”
Gemma en Juan gaan op de website van Balans een blog bijhouden over hun ervaringen. Juan: “Dat doen we vier keer per jaar, dus we zullen vooral over de hoofdlijnen schrijven.” Gemma hoopt dat lezers zo kunnen vergelijken hoe dingen daar en hier geregeld zijn. “Armoede en cultuur spelen in dat verschil een grote rol.”
Uiteindelijk willen Gemma en Juan een stichting oprichten en hopen daarvoor donaties te krijgen.