Extra informatie bij artikel ‘Elke stagiair moet welkom zijn’
(met een stempel of niet)
“Inclusieve Stages: Hoe Bakker Matthijs Boon Leren en Groei Koestert”
‘We hoeven niet allemaal een zonnebloem te zijn’
Werkgevers verschillen. Bakker Matthijs Boon is er eentje die het volledig snapt. Hij wíl graag stagiairs met ondersteuning. ‘Ik wil ze werk bieden. Zelf leer ik er zoveel van.’ Stagiair Ben de Graaf van ROC Amsterdam is daar blij mee. ‘Op een nieuwe plek moet ik alles weer opnieuw leren, hier wen ik snel.’ René Lamers ging op bezoek bij Ben en Matthijs, tussen de soesjes en koeken. Dat wordt smullen.
Vanuit bakkerswinkel Matthijs Boon, tegenover het station van Hilversum, heb je achter een glazen wand zicht op het werk in de bakkerij. Daar zijn medewerkers druk bezig. Speltkoeken liggen af te koelen, soesjes worden gevuld en taartbodems worden voorbereid. Ook eigenaar Matthijs Boon en stagiair Ben de Graaf zien we.
‘Daar moet je die grote plaat voor hebben,’ wijst Matthijs. Ben pakt een metalen plaat boven op een stellage. Ben heeft even het vullen van honderden soesjes onderbroken. Hij steekt er net eentje in zijn mond. ‘Die was mislukt.’ Een ingehouden glimlach.
Snoeihard
Ben hinkt ietsje. ‘Ik heb de Vierdaagse gelopen. Voor de vierde keer. In mijn eentje – ja, autist, hè…’ Weer die glimlach, als teken van zelfkennis. ‘Ik loop niet graag met anderen.’ Er zit humor in Ben, zie je meteen, dit wordt een fijn gesprek.
Matthijs rent door de bakkerij, maar heeft even tijd. ‘Sinds twee à drie maanden loopt Ben hier stage. Hij is precies, altijd op tijd en erkent fouten.’
‘Van nature ben ik snoeihard tegen mezelf,’ erkent Ben. ‘Dat komt ook door hoe ik ontslagen ben bij een eerdere stage. Dat kwam niet door mij, weet ik, maar daardoor ben ik elke dag onzeker. Dat draag ik mee. Ik denk altijd na over hoe mensen naar mij kijken. Matthijs is heel complimenteus. Zijn complimenten rijmen niet met mijn gedachten, maar ik houd er wel van te horen of ik iets goed of fout doe.’Deze stage is een warm bad voor Ben. Dat komt doordat hij zelf nu beter weet hoe hij in elkaar zit, wat autisme inhoudt. Maar ook door de opstelling van Matthijs, zegt Ben. Matthijs begon tien jaar geleden voor zichzelf met deze brood- en banketbakkerij, met nu twee vestigingen in Hilversum. ]
‘Dit was mijn droom. Het zat al jaren in mijn hoofd om mensen met een beperking werk te bieden. Dat komt onder andere doordat het in de familie zit. Ik zie hoe je dan daarmee worstelt en niet voor vol wordt aangezien.’
Enorm compliment
In de winkel zijn continu klanten. ‘Wat zal ik doen?’ komt een medewerker vragen. ‘Ik ga je zo uitleggen hoe je kaascroissants maakt,’ antwoordt Matthijs.
Ben kwam toevallig op deze stageplek terecht. ‘Mijn stagebegeleider Youri van ROC Amsterdam sprak Matthijs ergens voor, toen Matthijs vroeg of hij misschien een student banketbakker kende die een stage zocht. Ze hebben mij toen bovenaan gezet. Dat vond ik een enorm compliment. Ik had natuurlijk ook al ervaring uit eerdere stages, toen ik niveau 2 deed. Nu doe ik niveau 3, omdat ik meer kennis wil.’
Voor Matthijs is Ben hier echt om te leren, niet om geld op te verdienen. ‘Ben is geen extra werkkracht. Ik heb mijn bedrijf erop ingericht, mijn broer doet de begeleiding van stagiairs. Elke dag kijk ik Matthijs in de ogen en vraag: ‘Hoe is het met je?’ En elke vier weken hebben we een gesprek. Niet over werk, maar over zijn welzijn. Als iemand namelijk op zijn gemak is, leert ie sneller.’
Positieve energie
Voordat Ben bij Matthijs aan de slag ging, had hij een gesprek. Maar niet over begeleiding of hulp. ‘Gewoon over het werk. Ik háát hulp. Ik zoek altijd alles zelf uit, kook zelf, doe het huishouden zelf. Ik wil normaal meedraaien en geen scheve blikken. Ik heb zelf in een vorige stage een jongen begeleid die autisme had. Ik vroeg wat hij nodig had, maar dat is een moeilijke vraag. Je ziet jezelf niet, hoe kun je dan over jezelf praten? Mijn jobcoach wordt niet verlengd, omdat het zo goed gaat, dus dat is positief.’
Ben gaat verder met soesjes vullen. Hij zet een tweede krat naast het slagroomapparaat. ‘Ik krijg hier veel positieve energie van,’ zegt Matthijs met passie in zijn ogen en een brede glimlach. ‘Ik leer elke dag: hoe ik communiceer, hoe ik iets breng.’
Koptelefoon en zonnebril
Matthijs snapt dat het voor stagiairs als Ben moeilijk kan zijn in de brood- en banketsector. ‘Het is een traditionele sector. De meeste collega’s zijn twintig jaar ouder dan ik. Ik houd wel rekening met hem. We hoeven niet allemaal een zonnebloem te zijn. Ook als hij klaar is met zijn studie, houd ik rekening met hem. We nemen de tijd, zien hem voor vol aan. Als hij wat rust wil met al die geluiden, kan hij een koptelefoon opzetten. En is het licht te intens, dan kan hij een zonnebril opzetten.’
Ben moet nog vijf maanden stagelopen in de bakkerij. Op deze manier ziet hij dat wel zitten. ‘Op een nieuwe plek moet ik alles helemaal opnieuw leren. Alles gaat anders. Op deze plek wen ik echter sneller, op een of andere manier.’
Onderzoek: ondersteuning naar werk hapert
Studenten van de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen (HAN) hebben onderzocht of studenten met een ondersteuningsbehoefte goed worden begeleid op weg naar werk.
Voor de nieuwsbrief van Balans heeft René Lamers een samenvatting van het onderzoek gemaakt. Je kunt die hier lezen.
