Menu
Wij ondersteunen en versterken ouders van kinderen met problemen bij leren en/of gedrag in opvoeding, onderwijs en zorg
Menu
Wij ondersteunen en versterken ouders van kinderen met problemen bij leren en/of gedrag in opvoeding, onderwijs en zorg
Karin Kooreman is regio coördinator bij Balans, maar doet onder andere ook website en social media beheer. Ze is moeder van Tobias (13) en Olivier (10). Beiden passen niet in het schoolsysteem en volgen een eigen weg in hun ontwikkeling. Soms schrijft zij over haar ervaringen.
Laatst was ik op de VrijwilligersVerwendag van Balans en Mama Vita. Moe van een aantal stressvolle weken. Gesprekken óver de zorg en het onderwijs voor onze twee jongens, kosten meer energie dan de zorg vóór ze. En na 1,5 jaar stevig bikkelen ging eindelijk de nieuwe website van Balans online. Maar een dag met ouders die dezelfde struggles kennen als jijzelf, is zo waardevol. Bovendien zou Martine Delfos een lezing geven. Beide wilde ik niet missen en ik besloot toch te gaan.
Veel ouders bij de vrijwillgersdag ken ik via Social media. Sommigen betekenen enorm veel voor mij omdat ze ons gezin – op de voor ons meest uitzichtloze momenten – verder hielpen. Met kennis die professionals niet hebben. Mensen die hetzelfde meemaken als jij; Je kind, dat niet wordt begrepen of geholpen, kapot zien gaan. Geconfronteerd worden met afkeuring en/of niet helpende, maar wel goedbedoelde adviezen vanuit je omgeving en ook vanuit professionals.
Daarom wilde ik die dag toch meemaken, omringd door ouders die je begrijpen, je niet veroordelen. Waar je (h)erkenning, begrip en steun vindt. En inzichten die je niet vindt in de reguliere GGZ. Zo heb ik, op aanraden van een andere moeder, op enig moment het boekje van Martine Delfos gelezen: ‘Luister je wel naar mij?’ Ik leerde er een paar belangrijke dingen door.
Ik realiseerde me hoe weinig volwassenen luisteren naar kinderen. En hoe weinig ikzelf (nog) luisterde naar onze oudste zoon: een geweldig, gezellig, eigenzinnig, open, slim en hartelijk ventje toen hij vier jaar was. Hij maakte altijd een praatje met mensen in de trein, vroeg bouwvakkers honderduit over hun werk en was wel zo charmant dat hij dan ineens in een heftruck achter de stuurknuppel mocht zitten. Als hij mij kwijt was bij de supermarkt liep-ie rustig naar de kassa en vroeg of de caissière of ze even wilde omroepen dat ik hem bij de kassa kon vinden. Niets aan de hand dus.
Maar dit mannetje kreeg in de kleuterklas de grootste problemen. Ik ga er hier niet te diep op in, maar we lieten hem onderzoeken. PDD-Nos zou hij hebben. Het hielp niet erg dat te weten. De zoektocht begon. Noem het een reis. Een reis van de ene naar de andere school; van de ene naar de andere hulpverlener; van de ene naar de andere ‘shadow’ (begeleider voor in de klas). Uiteindelijk zat hij als zevenjarige op zijn derde school -een cluster 4), met medicatie en een ‘shadow’. Zonder shadow mocht hij niet komen. Destijds wist ik niets van zorgplicht. Ook zat ik nog vast in het idee dat hij naar school moest, ten koste van alles. Had ik daar toen maar meer geweten. Ik had hem, en ons, veel stress bespaard.
Door de hele gang van zaken was ik het vertrouwen in mezelf als moeder volledig kwijt, al was ik mij daar zelf niet helemaal van bewust. Ik kon voor mijn gevoel niet meer zelf bedenken hoe ik met mijn eigen kind moest omgaan. Iedereen wist het beter dan ik, had ongevraagd advies of commentaar. Ik zocht alles op internet op of vroeg het aan de hulpverlening. En zo ver van mezelf, van mijn waarden als moeder loog ik zelfs tegen mijn kind. Ik had dat nog nooit gedaan.
Waarom? Bij de zoveelste shadow die een andere baan kreeg, wilde ik hem zo graag beschermen, hem verdriet besparen. Daarom zei ik dat de shadow, nu het met hem zoveel beter ging, ándere kinderen ging helpen. En dat hij een andere shadow kreeg. In het begin ging dat best goed. Maar na een tijdje begonnen de problemen. Hij werd boos op haar, luisterde niet, beet in haar hand. We bespraken het op school, met de shadow. of het de overgang van gym naar de klas was. Of dit? Of dat? Aan mijn zoon vroegen we niks. De shadow gaf het op.
Door het boekje van Martine ging ik anders met hem communiceren. Ik was me er eerst niet van bewust hoe wij als volwassenen, niet echt luisteren. Kinderen woorden in de mond leggen. Ook ik luisterde niet écht. Gaf hem niet de kans om echt iets aan te geven. Vulde voor hem in.
Door het boekje van Martine ging ik vooral luisteren. Gaf hem de tijd woorden te vinden voor zijn gedachten. Zonder in te vullen. En toen kwam de verklaring voor zijn gedrag. Zo duidelijk, zo simpel. Hij zei: ‘Mam, als het met mij goed gaat, gaat zij weg.’
Dát was de reden voor zijn gedrag. De oplossing die hij had bedacht om niet wéér iemand te verliezen, om niet wéer te hoeven beginnen met een vreemde. Om zich veilig te blijven voelen bij iemand die hem vertrouwd was, moest het niet goed met hem gaan.
Dat inzicht, die openbaring, raakte mij diep. En het heeft zoveel veranderd. Want hoe vaak was zijn gedrag al verkeerd begrepen, met alle gevolgen van dien..
Ik ben gaan leren van mijn kind en doe dat nog steeds, elke dag. Sinds die tijd hebben we een lange weg gemaakt, alleen nu omhoog. We zijn jaren verder en nog dagelijks merk ik hoe mijn kind is beschadigd door het continu niet begrepen worden, het ontkend worden. Ik zie hoe hij nog steeds geneigd is zich aan te passen, te kijken naar wat de ander van hem verwacht. Tot hij dat niet meer volhoudt en ontploft. Die momenten komen gelukkig nog maar zelden voor. Steeds zie ik steeds vaker zie ik dat geweldige, gezellige, eigenzinnige, grappige en empathische mannetje terug. Hij komt er wel, daar heb ik alle vertrouwen in.
Op die VrijwilllgersVerwendag was er een lezing van Martine. En ik heb haar kunnen vertellen wat het inzicht dat zij mij gaf, voor ons heeft betekend. Ik hield het niet droog, verre van dat. Voor een volle zaal, maar het maakte me niet uit. Ten eerste niet omdat ik dit verhaal al zo lang, zo graag aan Martine wilde vertellen. Maar ook omdat ik weet, in deze groep, bij deze ouders, kán dat.
LANDELIJK BUREAU BALANS
Kosterijland 7
3981 AJ Bunnik
Nederland
Kvk nummer: 404.80.851
RSIN nummer: 007446871
IBAN: NL76 INGB 0000 507708
Voor inhoudelijke vragen
Ma, di, wo, do.: van 10.00 – 13.00 uur
(030) 225 50 50 via keuzemenu 3
Ma t/m do: van 10.00 – 13.00 uur
(030) 225 50 50
Overige vragen kunt u stellen via het Contactformulier
Adverteren
[email protected]
BalansAdvieslijn:
Contactformulier
Ledenadministratie:
Contactformulier
Volg ons
Deze website is gemaakt door Project Icarus!
Project Icarus is een uitdagende en leerzame plek voor jongvolwassenen met een beperking die zichzelf willen ontwikkelen op het gebied van computers en ICT.
Wil je ook je website laten maken door Project Icarus?
