Hoeveel ouders kennen dit. Je kind gaat naar school en opeens is daar dat moment. Het moment waarop je beseft dat het niet lekker loopt op school. Of je constateert in de thuissituatie dat je kind niet lekker in zijn of haar vel zit. En/of het moment dat je van school hoort dat er ‘zorgen’ zijn over de ontwikkeling van je kind.  

Je gaat in gesprek met de leerkracht, de intern begeleider. Misschien zelfs met de schoolleider erbij. Met elkaar ga je op zoek naar wat er ‘mis’ kan zijn. In eerste instantie ben je vaak heel bleu. Je verwacht hulp en ondersteuning en je gaat ervanuit dat die er komt. Er worden observaties voorgesteld, oplossingen aangedragen en handelingsplannen gemaakt. Je gaat ervan uit dat de professionals de kennis en ervaring hebben om de juiste weg in te slaan.  

Op zoek naar informatie

De meeste ouders zijn heel betrokken bij hun kind. Zij zijn zich ook zeer bewust van hun eigen aandeel en absoluut bereid om te kijken naar hun eigen rol in het geheel. Een aantal ouders gaat actief op zoek. Zoekt naar informatie over mogelijke oorzaken van de ontstane problemen, naar de stappen die moeten worden gezet. Gaan naar lezingen en bijeenkomsten, ontmoeten, al dan niet online, andere ouders in een vergelijkbare situatie.  

Ouders willen een volwaardige gesprekspartner zijn in de soms vele en omvangrijke overleggen over hun kind en informeren zichzelf. Regelmatig komen ouders tot de conclusie dat de professionals van wie ze kennis, hulp en ondersteuning verwachten, eigenlijk helemaal niet zo goed op de hoogte zijn als jij als ouder denkt. Niet van mogelijke oorzaken voor de problemen, niet van mogelijke oplossingen en niet van (interne) processen en wet- en regelgeving.  

Casemanager

Dat is een hele rare gewaarwording en maakt het vervolgtraject vaak niet makkelijker. Je transformeert jezelf namelijk tot een ouder die behoorlijk vaak als ‘lastig’ wordt ervaren. Als een lastige vlieg die maar om je hoofd blijft zoemen.  Omdat je erop wijst dat regels en protocollen moeten worden gevolgd. Omdat je het niet eens bent met de inhoud van het ontwikkelingsperspectiefplan. Omdat je de oplossing die wordt geboden, geen werkelijke oplossing vindt  en je mening over al deze zaken ook nog eens goed met argumenten kunt onderbouwen.  

Er worden nog meer partijen bij betrokken. Door jou als ouder, door school. Zoals het samenwerkingsverband, een onderwijsconsulent, een deskundige en/of behandelaar, de leerplichtambtenaar, de schoolarts en ga zo maar door. Voor je het weet ben je verstrikt geraakt in een oerwoud van regels, protocollen, belangen en meningen. Het wordt steeds lastiger om bij de kern te blijven, namelijk de ontwikkeling en het belang van jouw kind. Steeds lastiger om het overzicht te bewaren over de afspraken die worden gemaakt, contacten tussen (veel) verschillende partijen te onderhouden. Je wordt casemanager van je eigen kind. Een fulltime job, naast de zorg voor je kind(eren), werk, sociaal leven. 

Het vergt kennis, moed, doorzettingsvermogen en een onvoorwaardelijk geloof in je kind om je als ouder staande te kunnen houden. En op te blijven komen voor het recht van je kind. Het recht op onderwijs wat gericht is op de zo volledig mogelijke ontplooiing van de persoonlijkheid, talenten en geestelijke en lichamelijke vermogens (art. 29 IVRK).  

Mondige ouders

Dit is wat de zogenaamde ‘mondige’ ouders doen. Ouders die zien dat hun kind meer nodig heeft, iets anders nodig heeft. Ouders die hun kind niet willen laten ‘labelen’. Die niet uitgaan van wat een kind mogelijk ‘heeft’ maar van wat het nódig heeft. Ouders die beseffen dat het feit dat hun kind buiten het ‘systeem’ valt, niet per se iets zegt over de vermogens van hun kind, maar zeer regelmatig vooral iets zegt over het functioneren van het huidige onderwijssysteem. Laat vooral meer ouders mondig worden en blijven. Onze kinderen hebben er recht op. 

Karin Kooreman is regio-coördinator bij Balans. En moeder van twee zoons die hoogbegaafd zijn en (gedeeltelijk) thuiszitter. Door haar persoonlijke ervaring met onderwijs en hulpverlening heeft zij veel kennis opgedaan. Deze kennis zet ze (ook bij Balans) in om andere ouders te helpen. Vanuit haar eigen ervaring en de vele verhalen van ouders die zij inmiddels kent, schreef zij dit ‘pleidooi voor lastige ouders’. Zij schreef dit blog begin 2018, maar het is (helaas) nog steeds actueel.