Scroll Top



Interview met Marije Hofland, door: Jazz Magdelijns

Marije Hofland is moeder van een hoogbegaafde zoon, Dani (11), die met een schooltrauma was uitgevallen binnen het basisonderwijs. Ze is schrijver van het boek Een intense reis, waarin ze open vertelt over hun persoonlijke zoektocht naar passend onderwijs, een positiever zelfbeeld, hulp en herstel van dit schooltrauma. Ook heeft ze op haar website, eenintensereis.nl een podcast, waarbij ze dieper ingaat op de verschillende onderwerpen die in haar boek naar voren komen.

Ervaringen delen

Marije: ‘Het voelde voor ons letterlijk als een intense reis. Ik heb het boek geschreven om andere ouders te laten weten dat ze er niet alleen voor staan. Ik ben een omdenker. Mijn hele leven probeer ik intens verdrietige of moeilijke dingen om te draaien en te kijken wat voor positiefs het kan brengen. Ik deel graag onze tips en ervaringen. Op deze manier hoop ik andere ouders inspiratie of nieuwe inzichten te geven, waardoor de reis voor hen hopelijk makkelijker wordt. Mijn zoon staat daarachter, want hij geeft het hierdoor ook een mooi plekje. Bij huiswerkbegeleiding zei hij laatst: ‘Daar heeft mijn moeder een podcast over, daar kun je naar luisteren.’ Hij vindt het fijn dat het ook anderen kan helpen.

Ingezoomd op gedrag

Op school ging het bij Dani vrij snel mis. Hij had hoge verwachtingen van school, maar deze werden helaas niet waargemaakt. Hij had niet het gevoel dat hij nieuwe dingen leerde. Wij hadden hem bewust nog niet leren lezen, maar binnen een maand las hij hele boeken. Hij verloor alle motivatie en dat zorgde voor ongewenst gedrag. Hij begon te wiebelen op zijn stoel en kon zich niet meer concentreren. Vogels, kraakjes, geurtjes; alles was afleiding. En al snel begonnen de boze buien. ’s Ochtends viel het mee, maar hoe langer de dag duurde, hoe heftiger het werd. Op school verloor men de focus op het cognitieve aspect, en werd er alleen nog ingezoomd op gedrag.

Er is iets mis met mij

Prikkelgevoelige kinderen kunnen snel heftig reageren. Niet alleen als je hoogbegaafd bent. School vroeg zich af wat er aan de hand was. Zou het ADHD kunnen zijn? Of misschien autisme? Als ouders waren wij ook op zoek naar antwoorden en we bezochten hulpverlener na hulpverlener. Iedere keer werd hem weer gevraagd: ‘Weet je waarom je hier bent?’ Zijn antwoord was dan: ‘Ja, ik moet leren om niet meer boos te worden’. Dan breekt je moederhart. Want je hoort wat hij denkt: er is iets mis met mij.

Op zoek naar antwoorden, zijn wij zelfs meegegaan in een experiment met ADHD-medicatie. Daar reageerde hij slecht op. De boze buien werden erger en vanuit school werd er nóg meer gefocust op gedrag. Dani had een jaar overgeslagen, maar binnen twee maanden weer de doelstellingen van het jaar erop behaald. Op dit tempo zou hij met 8 jaar klaar zijn met de basisschool. Toen verklaarde school zichzelf handelingsverlegen.

Ommekeer

In het begin voelde het als allesomvattend, het slokte ons dagelijks leven op. Ik nam noodgedwongen een pauze van mijn ondernemerschap, mijn man viel later uit met een burn-out en Dani kwam thuis te zitten met de nodige psychische problemen. Toen las ik Christine Fonseca’s Emotional Intensity in Gifted Students. Zij legt uit dat een medaille twee kanten heeft. Op school lag de focus op intens boos zijn. Maar hij kon ook intens gelukkig zijn, intens enthousiast, intens lachen. Op dat moment was het zelfs te moeilijk voor hem om zijn hulpverlener aan te kijken of aan dezelfde tafel te zitten. Gelukkig hing er een schommel in de ruimte en terwijl ik met zijn begeleider een gesprek had over mijn eigen jeugd, nam hij – al schommelend – alles van een afstandje in zich op. Op een gegeven moment kwam hij erbij zitten om te vertellen hoe dat bij hem ging.

In die periode vond hij superhelden helemaal geweldig en toen ik de vergelijking maakte met Spiderman, kwam dit eindelijk bij hem binnen. Dit zorgde voor een ommekeer. Ik zei: ‘Spiderman heeft superkracht met spinnenwebben. Maar stel dat hij die niet onder controle heeft. Dan wordt de hele kamer een plakkerig zooitje. Je moet leren wanneer je je superkracht moet gebruiken, en wanneer het niet goed uitkomt. Dat is niet iets wat je al helemaal meteen uit jezelf kan.’

Eindelijk weer leren

Als thuiszitter heeft Dani twee jaar in een zorgtraject gezeten, waarvan één jaar met onderwijs. Daar werkte hij echter niet aan ‘schoolse’ dingen. Hij ziet het toch een beetje als ‘verloren jaren’ waarin hij ook iets had kunnen leren. Als ik eerder had geweten wat ik nu weet, had ik meer geluisterd naar mijn eigen intuïtie. Ik had minder geluisterd naar instanties met de beste bedoelingen, maar met beperkte kennis van hoogbegaafdheid. Wij zouden eerder van school zijn gewisseld en op zoek zijn gegaan naar een passendere omgeving. Ook zou ik meer aandacht hebben besteed aan het verbeteren van zijn zelfbeeld en psycho-educatie.

Sinds een halfjaar zit Dani op tweetalig vwo. Hij zei laatst tegen zijn vader: ‘Dagen op school zijn wel lang, maar dat geeft niet, want ze gaan snel omdat ik eindelijk wat leer.’

Ik ben trots op de vooruitgang. Vroeger kon het drie keer per dag misgaan. Nu gebeurt het soms één keer per maand. Er begint meer rust te komen, en ruimte voor de mooie dingen in het leven.’

Verder lezen én luisteren?

Via deze link vind je meer informatie over Marije. Zij maakt namelijk ook prachtige podcasts.

Privacy Preferences
When you visit our website, it may store information through your browser from specific services, usually in form of cookies. Here you can change your privacy preferences. Please note that blocking some types of cookies may impact your experience on our website and the services we offer.